سنسور بسیار ریزی که  در آینده می تواند با ورود به بدن افراد، همانند یک دستبند سلامتی عملکرد اندام های مختلف را رصد کرده و حتی کنترل اندام های مصنوعی چون بازو یا پای رباتیک را در دست بگیرد.

دانشمندان دانشگاه برکلی کالیفرنیا موفق به تولید سنسور بی سیمی در ابعاد یک دانه برنج شده اند که پوششی از کریستال پیزوالکتریک بر روی خود دارد. چنین کریستال هایی می توانند امواج مافوق صوت را به انرژی جنبشی تبدیل کنند.این ابزار کوچک حتی می تواند اطلاعات دریافت شده از یک سلول عصبی مغز را به مقصد دلخواه مخابره کند، بنابراین می توان از آن برای کنترل اعضای مکانیکی همچون دست و پای مصنوعی استفاده کرد.

سنسور مذکور، که تیم سازنده آن را «غبار عصبی» (neural dust)  می نامند، در حال حاضر ۴ میلیمتر طول دارد، اما آنها قصد دارند محصول نهایی را باز هم کوچکتر نمایند و ضخامت آن را نیز تا نیمی از قطر موی انسان کاهش دهند. ضمن این که مواد سازنده آن باید از جنسی باشد که به بدن آسیب نرسانده و تا ابد عمر کنند. در حال حاضر الکترودهایی که در بدن ایمپلنت می شوند، بیش از یک یا دو سال دوام نمی آورند.

علاوه بر مانیتور کردن عملکرد اعضای طبیعی و کنترل اندام های مصنوعی، گروه توسعه دهنده باور دارند که این سنسور می تواند برای مراقبت و نظارت بر تومورهای سرطانی و حتی بررسی میزان اثرگذاری روش های درمانی نیز مورد استفاده قرار بگیرد.

علاوه بر همه این ها، این «غبار عصبی» را می توان به نحوی توسعه داد که به عنوان یک محرک الکترومغناطیسی در اعصاب و ماهیچه ها مورد استفاده قرار بگیرد. حتی شاید روزی بتوان از آن در درمان ناهنجاری هایی چون صرع نیز بهره برد.

البته دستیابی به همه این عملکردها زمان زیادی می طلبد. دانشمندان طراح این سنسور بی سیم تا به حال توانسته اند نسخه موجود آن را با موفقیت روی بدن موش ها آزمایش کنند، اما هنوز تا رسیدن به سایز هدف ۵۰ میکرونی خود فاصله دارند.