گروهی از مهندسین شیمی دانشگاه استنفورد به سرپرستی زینب بائو توانسته اند پوستی مصنوعی را توسعه دهند که می تواند در صنایع رباتیک و تولید اعضای مصنوعی بدن به کار رود.

این پلیمر سنتتیک می تواند بعد از سوراخ شدن دوباره ترمیم یافته و در مقابل تنش های الکتریکی منقبض و منبسط شود. ضمن این که از قابلیت ارتجاعی بسیار بالایی نیز برخوردار است. یک تکه ۱ اینچی از این ماده در یک آزمایش توانست تا 100 اینچ متسع شود.

پروفسور بائو دلیل این کشسانی زیاد را به ساختار مولکولی این ماده مربوط می داند. بنا به گفته او یون ها و لیگاندها در این پلیمر طوری هستند که در صورت نزدیک شدن به یکدیگر به راحتی اتصال های خود را تجدید و ترمیم می کنند.

هدف نهایی بائو و تیمش ساخت یک پوست مصنوعی کارآمد است. آنها پیش از این حسگری را طراحی کرده بودند که می توانست فشار حاصل از نشستن یک پروانه را هم تشخیص دهد و تفاوت میان دست دادن محکم و ملایم را بفهمد. این فناوری مشابه آن چیزی است که در نمایشگر آیفون های جدید برای تعیین فشار لمس به کار رفته است.

امید است با استفاده از این تکنولوژی جدید بتوان امکان لمس اشیا را برای افرادی که دچار سوختی های شدید شده اند فراهم کرد. کافیست سنسور فوق را به این پلیمر ارتجاعی و ترمیم شونده اضافه کنید تا چیزی مشابه پوست بدن انسان به دست بیاورید.کاربرد این پوست محدود به تولید اعضای مصنوعی بدن نخواهد بود و می توان از آن در صنایع رباتیک و شبیه ساختن هرچه بیشتر ربات ها به انسان بهره برد. به علاوه این که چنین فناوری می تواند نحوه عملکرد این ماشین ها را از طریق تعامل لمسی با دنیای اطراف متحول سازد.